Tam, dokąd zmierzamy - B.N. Toler [patronat medialny] 📖

Po wielu historiach z gatunku paranormal, w szczególności tych młodzieżowych, można by się spodziewać, że historie o duchach nie będą już niczym niezwykłym, ani interesującym. Pozwólcie jednak, że opowiem wam o opowieści, która pochłania czytelnika.

Mam na imię Charlotte, ale większość ludzi mówi do mnie Char… I mam szczególny dar. Rozmawiam z duchami. Przez ostatnich sześć lat bez przerwy używałam daru pomagania zagubionym duszom.
Ale wszystko ma swoją cenę. Moje życie powoli zmierzało ku ciemności. W jednej chwili chcę odebrać sobie życie, a w następnej ocala mnie Ike McDermott. Silny, przystojny żołnierz powstrzymuje mnie od chęci położenia kresu mojej rozpaczy. To ktoś, kto uśmiechem rozświetla każdy mrok. Czarujący i łagodny. Jest moim wybawicielem.  I jest duchem. Zawarliśmy umowę.
On pomoże mi znaleźć mieszkanie i nową pracę, a ja – by mógł przejść na drugą stronę – załatwić niedokończone sprawy, które wiążą się z jego bratem bliźniakiem – George’em, załamanym po śmierci Ike’a. Ike natomiast nie odejdzie w spokoju, dopóki nie będzie wiedział, że z bratem jest wszystko w porządku. Gdy zgodziłam się mu pomóc, nie przeczuwałam, że urzekną mnie czarujący ludzie z hrabstwa Bath oraz Ike i George McDermott.

"Tam, dokąd zmierzamy" to tytuł, który przyciągnął mnie swoją piękną okładką (którą mam lekko uszkodzoną z powodu winy poczty polskiej) oraz intrygującym opisem. Niestety, opis który wkleiłam powyżej jest okrojony przeze mnie, bowiem oryginał jest niesamowicie długi. Ale wracając do tematu - po przeczytaniu opisu miałam dosłownie chwilę wahania "Czy aby na pewno chcę czytać o duchach? Nie jest to lekko oklepany temat?", która bardzo szybko została rozwiana. Byłam przekonana, że to będzie historia, która do mnie przemówi. I tak było.

Charlotte nie ma łatwego życia. Od czasu wypadku widzi duchy, którym nie udało się przejść na drugą stronę. Jej zadaniem wydaje się być pomoc im w dokończeniu ostatniej podróży. Ze względu na jej "przypadłość", dziewczyna od sześciu lat jest w podróży. Na dodatek nie utrzymuje kontaktu z rodziną. Gdy więc pewnego dnia, pod wpływem przygnębienia oraz lekkiej depresji, postanawia skoczyć z mostu i zakończyć swoje życie nie spodziewa się, że jedyną osobą, która na to zareaguje i jej w tym przeszkodzi będzie właśnie duch. I to nie byle jaki duch.

Ike to młody mężczyzna, który stracił życie na wojnie, podczas służby. Jego jedyną niedokończoną sprawą jest niemoc pogodzenia się z jego śmiercią przez brata bliźniaka. W tym miejscu wkracza roztrzęsiona dziewczyna, która nie radzi sobie z własnym życiem. Jedynym rozsądnym wyjściem staje się dla nich zawarcie umowy pomoc w przeżyciu i uporządkowaniu bałaganu w zamian za "uratowanie" brata.

Sięgając po "Tam, dokąd zmierzamy" byłam bardzo podekscytowana. Nie pamiętam kiedy ostatni raz miałam do czynienia z duchami w literaturze, a to tylko podsycało moje zainteresowanie. Char od pierwszego rozdziału przypadła mi do gustu. Zadziorna, z charakterem, zaradna i pewna siebie dziewczyna. Ike wydawał się być jej idealnym dopełnieniem - subtelny, troskliwy oraz czarujący.

Zarówno Char, jak i Ike nie przewidzieli, że podczas podjętej przez nich "misji", ich relacja nabierze przyjacielskiego i głębszego charakteru. W pewnym momencie cały świat przestaje mieć znaczenie, a jedyne co im przeszkadza to brutalny fakt, iż młodzieniec jest martwy. Przyznam szczerze, że autorka rozwija wątek ich relacji w znakomity sposób, jednocześnie powolny, ale i wyrazisty.

Już po przeczytaniu opisu byłam pewna, że ten tytuł będzie naprawdę dobry i z mocnym przesłaniem. Spodziewałam się, że poruszy parę strun w moim sercu, jednak nie spodziewałam się lawiny, którą wywołał. Toler w wręcz perfekcyjny sposób gra na emocjach czytelnika, wywołując chwilowy uśmiech i późniejszy potok łez. Przyznam szczerze, że podczas czytania tej w sumie niedługiej książki zużyłam spory zapas chusteczek i momentami nie umiałam pogodzić się z własnymi odczuciami. A to tylko świadczy o tym, jak duże spustoszenie wywołało to dzieło w moim sercu i umyśle.

Choć zakończenie nie jest trudne do przewidzenia, powiedziałabym że wręcz łatwe, to mimo wszystko jest bardzo bolesne. Po skończeniu książki z jednej strony byłam szczęśliwa, a z drugiej zdruzgotana. Doskonale zdawałam sobie sprawę, iż nie było innej opcji zakończenia tej opowieści, a mimo to zalewałam się łzami i nie mogłam pogodzić z tym, co mnie spotkało na końcu.

"Tam, dokąd zmierzamy" to piękna i pełna bólu historia o miłości, godzeniu się ze stratą, poświęceniu, zaufaniu oraz czerpaniu z życia garściami. To jeden z tych tytułów, które poruszają tematykę kruchości ludzkiego życia, jego krótkości oraz walki z czasem. Autorka w doskonały sposób przypomina nam o tym, co ważne, a na co czasami ciężko nam znaleźć na co dzień czas. A pamiętajmy, iż czasami dwa słowa wyrażają więcej niż tysiąc innych.

Dziękuję!